وزارت ارشاد گفت: بانوان همخوان ممنوعیت فعالیت ندارند
فهرست
بانوان همخوان و نوازنده روی صحنه ممنوعیت فعالیت ندارند
*تجربه شما در دوران مدیریت دفتر آهنگ و در مقطعی که بسیار زیاد خبرهایی بر طبق ممنوعیت و محدودیت نوازندگان زن در اصفهان منتشر میشد , چه بود؟ شما در مراجعاتی که به اصفهان داشتید , با چه کسانی صحبت می‌کردید و چه دیدگاهی باعث می شد این محدودیت‌ها اعمال شود؟
اصولاً هر مدل استثنایی در اجرای کنسرت‌ها اعم از تفکیک جنسیتی , عدم حضور بانوان , عدم اجرای یک کنسرت یا هرچه غیر از قوانین مصوب وزارت ارشاد یا مجوزهای رسمی‌ای که محل کار موسیقی صادر مینماید بخواهد انجام شود یک رویکرد بیشتر ندارد و آن نیز مصوبه شورای فرهنگی عمومی استان است زیرا در قوانین کشوری ممنوعیت و محدودیتی در رابطه بانوان نوازنده و همخوان روی صحنه نداریم .
این شرایط از اولِ انقلاب و در تمام شهرها برقرار بوده است که مثال آن گروه‌های سرودی بودند که مقابل حضرت امام ( ره ) اجرا می‌کردند . پس محدودیت یا قانونی دراین مورد نداریم . بدین ترتیب در حالتی که قرار باشد استثنایی در استانی واقعه بیفتد , می بایست با ارائه مستدل‌های خویش , مصوبه شورای فرهنگ عمومی استان را کسب نماید . در آن صورت میتواند در یک برهه زمانی مشخص از اجرای چند برنامه‌های فرهنگی به صورت موقت پرهیز نماید .
*در شورای فرهنگ عمومی چه افرادی حضور دارند؟
تا جایی که خاطرم میباشد در شهرستان‌ها نماینده ولی فقیه , مدیرکل ارشاد , استاندار , نماینده نیروی انتظامی , فرمان‌دار , مدیریت دادگستری , فرمانده سپاه , رئیس سازمان تبلیغات اسلامی و چند دیگر از مسئولان اعضای این شورا می باشند . چنین مصوبه‌ای را در هیچ یک از شهرهای کشور‌ایران برای استثنا قائل شدن ضوابط وزارت ارشاد نداریم . به این ترتیب زمانی بحثی همچون تفکیک جنسیتی یا این که حضور نداشتن بانوان نوازنده یا این که همخوان روی صحنه پیش میاید , کاملاً سلیقه شخصی یا خواسته غیرقانونی در میان است .
در سال ۹۴ حدود پنج هزار سانس کنسرت در ۳۰۰ شهر اجرا شد . طبیعتاً مشکلات خاصی نیز داشتیم . یک کدام از موارد , بحث عدم اجرای موسیقی یا این که حضور نداشتن بانوان روی صحنه بود . طی دیداری که با بعضا از علما و بزرگان استان داشتیم این مساله را بررسی کردیم و با توضیحاتی که داده شد قضیه حل شد ; مثلاً به طور خاص در اصفهان جواز می‌دادیم و بانوان نیز روی صحنه می‌رفتند .
با تمام ضوابط و قوانینی که در میان بود کنسرت‌ها برگزار میشد و تا جایی که اطلاع دارم در حال حاضر محدودیتی وجود ندارد . نکاتی که وجود داشت دغدغه‌های برخی از بزرگان بود که در خیلی از موردها بحق بود , مانند حضور برخی از افراد و ناهنجاری‌هایی که در سالن‌های کنسرت صورت می‌داد .
به صورت خاص اجراهایی در سالن‌های ورزش موقعیت لازم را برای حضور یک تماشاگر در سالن کنسرت ندارند و اینجانب قویاً مخالف اجرای موسیقی رسمی در سالن‌های غیراستاندارد ورزشی هستم . وقتی تماشاگری برای دیدن یک کنسرت به تالار وحدت میرود , تمام شرایط برای شنیدن یک موسیقی رسمی را از نوع پوشش تا نوع رفتار حفظ می نماید .
نساختن سالن‌های استاندارد برای موسیقی
این قضیه محدود به ایران نیست و در تمام دنیا کسانی که در یک کنسرت موسیقی جدی و علمی و چه بسا پاپ کمپانی می کنند به‌این قواعد دقت میکنند . بنابراین وقتی ناهنجاری‌هایی اتفاق می‌افتاد حساسیت‌هایی هم ایجاد میشد . به نظرم بخشی از این مساله به ناتوانی مدیران فرهنگی در برخی از شهرها برمی‌گردد که تلاش نکردند سالن‌های استاندارد برای موسیقی ساخته شود . در بوشهر , اصفهان , قم و مشهد مشکلاتی داشتیم اما در آن دوره حل شد .
ولی گهگاه با توجه به وضعیت شهرها , تبلیغات گسترده صورت نمی‌گرفت یا این که بیلبورد زده نمی‌شد , اما کنسرت برگزار میشد . در واقع ما به یک تفاهم مشترک رسیده بودیم که به دلیل مذهبی بودن شهر , تبلیغات موسیقی در شهر خیلی گسترده نشود , اما کنسرت‌ها برگزار میشد , بلیت‌ها فروش می‌رفت و مردم از برنامه کنسرت‌ها با خبر می‌شدند .
بنابراین فکر می‌کنم اگر الان نیز محدودیتی وجود دارد یا کاری مغایر قانون انجام می شود , حتماً باید مصوبه شورای عمومی فرهنگ و وزارت ارشاد را دریافت نمایند زیرا این نهاد صرفا جایی است که میتواند چنین قانونی را به صورت موقت و در یک بازه زمانی مشخص تصویب شده نماید . در غیر این صورت , قوانین وزارت ارشاد لازم‌الاجراست و استثنایی نیز ندارد .
شیوه‌نامه برگزاری اجراهای صحنه‌ای بخش اعظمی از مشکلات را حل کرد
حتی‌د‌ر آیین‌نامه‌هایی که مندرج محدودیت مسافت سالن‌های کنسرت با اماکن مذهبی در نظر گرفته شده‌است . یکی نکاتی که بسیاری از مشکلات را حل کرد «شیوه‌نامه برگزاری اجراهای صحنه‌ای» بود . چنین شیوه‌نامه‌ای وجود نداشت . خوشبختانه آن شیوه‌نامه نوشته شد و وظایف تک‌تک نهادها اعم از نیروی انتظامی , مسئولان سالن , شرکت‌های برگزارکننده , خواننده , گروه موسیقی , نمایندگان ارشاد و . . . معین شد .
اگر دقت فرمایید بعد از آن قانون بود که خیلی از کنسرت‌ها یک روال عادی پیدا کرد و اکثری از مشکلات حل شد . آن شیوه‌نامه مبنای اجرای کنسرت‌هاست و در آن هیچ تفکیک جنسیتی‌ای نظر نشده است . شغل موسیقی یک شغل رسمی است و اگر کسی جلوی اجرای موسیقی را به صورت غیرقانونی بگیرد , «منع از حق» محسوب می‌شود و میتواند پیگیری قانونی نیز داشته باشد و چه بسا خسارت‌هایی اخذ شود .
*شیوه‌نامه چه سالی تدوین شد؟
سال ۹۲ تدوین کردیم و در سال ۹۴ از سوی وزیر ابلاغ شد . اولین توشه بود که پس از انقلاب شیوه‌نامه برگزاری اجراهای صحنه‌ای داشتیم که با همیاری نیروی انتظامی , نمایندگان صنوف و دفتر کار موسیقی نوشته شد . یک شیوه‌نامه خیلی کارشناسی‌شده بود . بسیاری از مشکلاتی که برای تهیه‌کنندگان , خوانندگان و . . . پیش می آید بر مبنای این شیوه‌نامه رسیدگی و حقوق افراد به آن ها پس داده می شود .
*آیا در شیوه‌نامه برگزاری اجراهای صحنه‌ای , مسئله اختصاص ساعت‌های مرده‌ای مانند سه یا چهار بعد از ظهر برای برگزاری کنسرت‌های زنان قیده شده یا این ساعتها معمولاً از سمت سالن‌ها گزینش می‌شود؟
به دلیل این‌که خانم‌ها در ساعات خاصی ترددشان در شهرها راحت‌تر است و به دلیل مسئولیت‌های خانوادگی‌شان , برای کنسرت ویژه بانوان از این ساعتها بیشترین استقبال می شد .
نکته دیگر این است که زمانی سالن‌ها برای کنسرت بانوان آماده می شوددرشا که وزارت ا این سالن‌ها ایزوله می‌شوند و تمام وضعیت باید فراهم شود تا فیلمبرداری انجام نشود و تمام عوامل فنی داخل سالن‌ها نیز خانم باشند . از این جهت چنین محدودیت‌هایی وجود دارد و آن ساعتها طبق مطالعاتی که انجام یافته بهترین ساعاتی است که در لحاظ گرفته شده وگرنه محدودیت خاصی نبوده و تنها برای رفاه اکنون خانم‌هاست .
