باربد هنرمندی که 4 انگشت خود را برید
در کتیبه‌ها و نقش‌برجسته‌های زیادی که در اطراف مرزو بوم ما مشاهده میشود , می‌توان ردپای این هنر اصیل را یافت .
آهنگ در زمان ساسانی به شدت مورد دقت دربار قرار گرفت . نقل است که بهرام گور دستورداد عده ای از رامشگران هندی را به جمهوری اسلامی ایران دعوت نمایند تا به نوازندگی در شهر‌های متعدد بپردازند . با این وجود , آهنگ فاخر اهل ایران , فی مابین قشر‌های متعدد ایرانیان , دوست داران خویش را داشت و استادان چیره‌دستی در‌این میدان پدیدار شدند که «باربد» یک کدام از برجسته‌ترین آن‌هاست . اورا بایستی اول مدرس آهنگ اهل ایران بدانیم که لحن و گوشه‌های این هنر را در مرزوبوم ما سامان بخشید و ۳۰ لحن متعدد را در آهنگ اهل ایران , معروف به «۳۰ لحن باربد» ابتکار عمل کرد .
این شرکت که هرکدام به مناسبتی ساخته و اجرا شده بود , بسیارمورد دقت هنردوستان آن دوران قرار گرفت . حکیم ابوالقاسم فردوسی , باربد را از هم محلی جهرم در استان عجم مدرن می داند که به تعبیروتفسیر استادِ سخنِ خطه توس , «زجهرم بیامد سوی تیسفون/ آکنده از آب مژگان و دل لبریز ز خون» . البته ابن‌خردادبه , جغرافی‌دان نامی قرن سوم , باربد را از هم محلی ری می داند است . باربد در دربار خسروپرویز , رده و مقامی بالا یافت ; ولی همین گرامی داشتن , اثاثیه سقوط او را مهیا کرد . دیگر هنرمندان درباری , بر هنر و منزلت باربد رشک بردند و زمانی که خسروپرویز به دست پسرش شیرویه به قتل رسید , گونه های توهین و تحقیر را نسبت به باربد روا داشتند و اورا در بزهکاری فرمانروا قبل , دخیل دانستند ; حالا آن‌که چنین کمبود . باربد با یأس زیاد راهی زندان شد و وقتی که از وی خواستند برای فرمانروا نو , قطعه‌ای بسازد و بنوازد تا رهایی یابد , چهار انگشت خویش را بُرید و دیگر برای هیچ اهل قدرتی , آهنگ نساخت . ظاهراً باربد مدتی پس از زندان خارج آمد و در گوشه‌ای عزلت اختیار کرد و بعداز چندی درگذشت .
